Rusya, hem emperyal hem de Sovyet dönemlerinden sayısız örnekle gösterildiği gibi, tarihsel olarak iç çöküşe eğilimlidir. Çöküş genellikle iç ekonomik ve sosyal sıkıntılar büyürken Rusya son askeri zaferlerin defnelarına dayanırken gerçekleşir. Tarih, Rusya ile başa çıkmanın en iyi yolunun müdahaleyi minimumda tutmak ve iç sorunlarının çöküşünü beklemek olduğunu öğretir.

Bir güç diğeri tarafından yenildiğinde, yenilgisinin birincil nedeni genellikle içsel zayıflıktır - askeri, sosyal veya ekonomik. Bu tür zayıflıklar, devletin bir düşman saldırısına uygun bir yanıt üretme çabalarını baltalamaktadır.

Rusya örneğinde, bu temel problemler bir başka büyük kusurla da birleşiyor: coğrafya. Rusya'nın sert iklimi, merkezi hükümetin gücünü verimli bir şekilde yansıtma yeteneğini etkiler. Potansiyel düşmanları olan uzun kara sınırları soruna katkıda bulunur. İç ekonomik ve teknolojik zayıflıklar, devletin uzun vadede başarılı olma kabiliyetinde büyük bir engeldir.

Bu temel kusurların sonucu, Rusya'nın iç çöküşe eğilimli olmasıdır. Soru zamanlamadan biri: Rusya Federasyonu'nun önümüzdeki on yıl içinde çöküp çökmeyeceği.

Sovyet örneği, Rus çıkmazına iyi bir genel bakış sunuyor. İkinci Dünya Savaşı sona erdiğinde, ABD, Sovyetler ile doğrudan çok kutuplu bir çatışmanın geleceğini gördü. Moskova'daki genç bir ABD diplomatı George Kennan, genellikle “Uzun Telgraf” olarak anılan ve Sovyetler Birliği'ni ele geçirme ve yenme stratejisini tanımladığı bir rapor yazdı.

Fikirlerine dayanarak birçok eser üretildi, çoğu da çevreleme fikrine odaklandı. Bununla birlikte, çoğu zaman nihai Amerikan zaferinin esasen 1950'lerin başlarında temin edildiği çok daha önemli bir fikri vardır, çünkü ekonomik şekli ve kusurlu devlet yönetiminin yüklediği Sovyet sistemi sonunda başarısız olacaktır. Sovyet sistemik verimsizliklerinin öğrencisi olan Kennan, muhtemelen içeriden başarısızlığın, Rus tarihi boyunca ülke liderlerini rahatsız eden bir sorun olduğunu biliyordu.

16. yüzyılın sonlarından 17. yüzyılın başına kadarki Sorunların Zamanını düşünün. Bu dönemde iç rahatsızlıklar, Moskova da dahil olmak üzere Polonya'nın Rus kalbinin işgaline yol açtı. 1917'de Romanov döneminin sonuna bakabiliriz - Rus devletinin çöküşünün bir başka güzel örneği. Sovyetler Birliği'nin 1991'de dağılması elbette en yeni örnektir. Her durumda, toplumsal düzenin tamamen çöküşü çöküşü izledi.

Bu Rus yenilgilerinin askeri olmadığını unutmayın. Başlıca nedenleri, iç ekonomik zayıflık ve on yıllar boyunca artan askeri verimsizlikti. Başka bir deyişle, Rusya ekonomik olarak güçlü (ve dolayısıyla askeri açıdan güçlü) olduğunda, dünya tarihindeki en büyük iki kara operasyonunu yenebildi: 1812'de Napolyon'a ve 1941'de Hitler'e karşı. Zayıf ve kendi cihazlarına bırakıldığında, Rusya tekrar tekrar kendi kendine çöktü ve yeni bir sisteme dönüştü.

Tüm bu emsallerin ortak bir yanı vardır: Rusya'nın ekonomik azgelişmişliği iç istikrarsızlığa ve müteakip bir sistem değişikliğine neden oldu. Ama aynı zamanda Rusya'daki içerideki düşmanlarla ilgili tartışmaların neden Romanovlar döneminde, Sovyet döneminde ve bugün her zaman yaygın olduğunu açıklıyorlar.

Özellikle Kırım'ın ilhak edilmesi ve Ukrayna'nın doğusundaki savaş üzerindeki 2014 krizinden bu yana, batılı analistler ve politikacılar Rusya ile başa çıkmanın en iyi yolunu tartıştılar. Askeri çözümler öne sürülmemektedir (çok sayıda tarihsel örnek Rusya ile doğrudan bir askeri çatışmanın intihar olduğunu göstermektedir). Optimal çözüm, askeri ve ekonomik hareketleri, mevcut Rus hükümetinin sistemin temel eksiklikleri nedeniyle nihayetinde çökeceği anlayışıyla birleştiren yeni bir muhafaza stratejisi olabilir.

Rusya'ya karşı yeni bir sınırlama politikası sonuç getirecektir - mutlaka Amerika'nın ekonomik ve askeri gücü nedeniyle değil, ancak Rusya'nın iç ekonomik gerilemeleri tersine çevirememesi nedeniyle güçlü bir ordu inşa etmek (on milyarlarca harcamaya rağmen, Rus ordusu hala hayır yükselen Çin ve halihazırda yerleşik Amerikan orduları için maç), düşman Avrasya topraklarının büyük yığınları üzerinde etkili kontrol uygulamak, komşu devletler (özellikle eski Sovyet ülkeleri) için bir ağırlık merkezi haline gelmek vb.

Şaşırtıcı bir şekilde, Rus çöküşü çoğu zaman, Napolyon'un veya Hitler'in istilalarıyla eşit düzeyde ciddi askeri çatışmaların olmadığı, ülke sınırlarında onlarca yıl süren nispi barışın ardından gerçekleşir. Ekonomiyi geliştirmek ve Batı demokrasilerine ayak uydurmak için teknolojiler inşa etmek için bu nispeten barışçıl dönemleri kullanmak yerine, Rusya askeri zaferlerinin defasında dinlenirken geride kaldı.

Rus iç sorunlarının ne zaman kriz / çöküş moduna dönüşeceğini kesin olarak bilmek mümkün olmasa da, birçok işaret dış politikada herhangi bir değişiklik yapılmazsa, geniş ekonomik reformların yapılmadığını ve iç yolsuzluğun mücadele edilmediğini, Moskova'daki protestoların Petersburg sadece büyüyecek. Ağustos ayında hafta sonu Moskova'da yaklaşık 50.000 kişi protesto etti.

Ayrıca, Rus medyasında yerli elitlerin ülkenin dış ve iç krizlerine olası çözümler hakkında konuşmaya başladığına dair ipuçları var. Eğer seçkinler farklı senaryoları açıkça tartışıyorlarsa, Rus halkı arasında algıda bir değişiklik olduğu sonucuna varabiliriz - ülkenin ciddi sorunlarla karşı karşıya olduğunun bir göstergesi.

Eski Rus alışkanlığı bir kez daha kendini ortaya koyuyor: rejim Gürcistan ve Suriye'ye karşı zaferlerini, Kırım'ı ilhakını ve Ukrayna'daki savaşı ülkenin gerçek meydan okumasını - teknolojik, askeri ve ekonomik az gelişmişliğini göz ardı ederek - sürdürüyor. Akıllı bir batılı politikacı arkanıza yaslanıp Rusya'daki durum kriz moduna girene kadar beklerdi.



Emil Avdaliani
Tiflis Devlet Üniversitesi ve Ilia Devlet Üniversitesi'nde tarih ve uluslararası ilişkiler dersleri veriyor. Çeşitli uluslararası danışmanlık şirketlerinde çalıştı ve şu anda eski Sovyet alanında askeri ve siyasi gelişmeler hakkında makaleler yayınlıyor .

Yorumlar